غرق در تجسم وجود شاعری می‌شوم که با خیالاتی ظریف و باریک، نشیب و فرازها را پیموده. از سفرش به هندوستان تا آمدنش به اصفهان با او همراه می‌شوم.
لحظه‌ای سردم می‌شود و‌ لرزش بدنم مرا برمی‌گرداند سر سنگ!
دیگر باران به کندی و‌ نم‌نمک می‌بارد. سرم را بالا می‌کنم، آفتاب و ابر سرگرم شیطنت دنبال و‌ گریزند.
از ورای این کشمکش، می‌خزم به دالان‌های پر منحنی خاطرات.
چهره سپید مادربزرگ را می‌بینم، تبسمش، آرامش پس از نوشیدن چایش.
مادربزرگ مطابق عادت تکیه داده به بالشت‌های سپید پر، و‌ دو لبه پتوی زیر پایش را بسیار دقیق، جفت و‌ هماهنگ می‌کند؛ گویی اگر نه چنین باشد، آشفته خواهد شد نظم و‌هندسه دنیا.
سماورش که همیشه برق پاکیزگی می‌زند را روشن‌کرده و با لبی خندان مرا می‌نگرد. قل قل سماورش از لابلای ابرها، عجیب، آب و آتش را به جان هم انداخته است.
مادربزرگ با آن باطن مهربان همیشگی که ظاهری جدی، رویش را استتار می‌کند؛ در حالی که با دستانش چروک‌های دور لبش را جمع می‌کند، از خلال بازی‌های بی‌وقفه ابر و آفتاب، از سر دلسوزی نصیحتم می‌کند: