نگاهی به زندگی حرفه‌ای فیلم‌سازی کوئنتین تارانتینو

نتیجه این است که رهاشدن افسارهای عصبانیت این آدم‌های خشن و بی‌رحم همان و عذاب وحشتناک آدم‌های دیگر همان. مهم نیست آدم‌های دیگر بی‌گناه باشند یا  گناهکار. بسیاری اوقات، کارهای این افراد، عاقبت، باعث مرگ خودشان می‌شود، اما همیشه هم این‌طور نیست.

در فیلم «داستان عامه‌پسند» شاهد هستیم جولز وینفیلد (ساموئل ال. جکسن) و رئیس‌اش، مارسلوس والاس (وینگ ریمز)، نمی‌میرند، به همین صورت آقای صورتی (استیو بوشِمی) در فیلم «سگ‌های انباری» نمی‌میرد، اما بازداشت می‌شود.

یکی از بزرگ‌ترین انتقاداتی که در تمامی ادوارِ فیلم‌سازیِ کوئنتین تارانتینو، به این کارگردان صاحب‌سبک وارد شده، وجود این حجم از سکانس‌های خشونت‌آمیز و بی‌پرده از قتل و نابودی انسان‌ها، در فیلم‌های او است. جالب‌تر آن که این موضوع، هرگز فقط به عنوان انتقادی کوچک که مثلا با یک تغییر نظر از سوی فیلم‌ساز قابل رفع باشد مطرح نشده و تقریبا همگان می‌دانند که «خشونت»، قطعا عضوی جداناشدنی از سینمای تارانتینو است که اگر آن از فیلم‌هایش گرفته شود، دیگر داستان‌گویی ناممکن خواهد بود. سینمایی که بدون هیچ مراعاتی، حقیقتِ پستِ نیازهای ما انسان‌ها را به تصویر می‌کشد و با تاکید شگفت‌انگیزش بر یک عنصر، آن هم در حد و اندازه‌ای که در کمتر فیلمی از سینما می‌شود چیزی به شدت آن را پیدا کرد، موفق به خلق عناصر مهمی می‌شود که کارگردان‌های بزرگ دیگر، شاید به کمک روش‌های سینمایی آشناتری به آن‌ها دست یافته‌اند. اما آن‌چه که این وسط اهمیت بالایی دارد، چیزی نیست جز این که مخاطب سینما باید درک کند که فیلم‌های کوئنتین تارانتینو، تماما در تلاش برای مورد انتقاد قرار دادن خشونت و کوباندن این حس وحشیانه در وجود تماشاگرانش هستند. بله، ممکن است در سکانس‌های فیلم این همان پیامی نباشد که شلیک گلوله‌ها و پاشیدن خون انسان‌ها بر در و دیوار آن را فریاد می‌زنند، اما کافی است هر بار پس از تماشای فیلم‌های او یک بار از ابتدا تا انتهای آثارش را نگاه کنید، تا بفهمید چه‌قدر زیرمتنی و جذاب روی این حقیقت تاکید کرده‌اند. تاکیدی که از قضا قطعا نسبت به یک پیام کاملا مستقیم، تاثیر بیشتری بر باورهای مخاطب دارد.

در حقیقت، تارانتینو همواره با استفاده از یک فرمول انعطاف‌پذیر که در تمامی فیلم‌هایش در بخش‌هایی از آن دست می‌برد، در ابتدا دنیایی آرام و به دور از خشونت‌ را نشان بیننده می‌دهد. البته این فرمول ثابت نیست و چه بسا به هنگام تماشای فیلم‌های او، بیننده از همان ثانیه‌های آغازین با جهانی طرف می‌شود که در آن شلیک ناگهانی گلوله و خالی شدن عصبانیت برخی از افراد با قتل اشخاصی دیگر، اتفاقات ناآشنایی نیستند. نکته مهم که باید به آن توجه کرد این است که همواره در مسیری که بیننده از ابتدا تا انتهای کار تارانتینو طی می‌کند، نوعی سیر صعودی در این خشونت‌ها وجود دارد و انگار هرچه‌قدر که بیننده به پایان ماجرا نزدیک می‌شود، تصاویرِ روبه‌روی چشمان‌ بیننده قرمزی و خون‌آلودی بیشتری را درون خود جای می‌دهند. به همین دلیل، تارانتینو در ابتدا با معرفی یک لذت نادرست، مجذوب بودن وجودی بیننده به عنصری زشت را تشدید می‌کند و در ادامه با اغراقی دیوانه‌کننده بر همان عنصر، حال بیننده  را از تماشای همان چیز به هم می‌زند. نتیجه چنین حرکت هوشمندانه‌ای هم چیزی نیست جز آن که بیننده به طور یقین از آن عنصر متنفر می‌شود. چون با زیاد شدن آن در برابر چشمانش، زشتی بی‌نهایت آن را درک کرده و ناخودآگاه، با احساسی متفاوت نسبت به آن، تماشای فیلم را به پایان می‌رساند.