از لحظه‌ای که تصاویری از “بلیدرانر 2049” درز کرد، روشن بود که کارگردان فیلم‌های “Prisoners” و “Arrival” فیلمی با زبان بصری پرمایه و مطمئن خلق کرده است. از همان اولین پیش نمایش فیلم صحبت‌هایی برای برنده شدن اسکار توسط راجر دیاکنیز که همیشه یک پای اسکار است مطرح شد. فیلم به طور انکار ناپذیری مجلل است، از آن نوع کارهایی که اگر صدای فیلم را هم قطع کنید باز هم آن را درک و تقدیر خواهید کرد. نه تنها نوع دیدگاه دیاکینز و ویلنوئه از جنبه‌های “آینده‌ای” عالی هستند، بلکه آن‌ها فیلمی ساخته‌اند که تصاویر قابل توجه آن اغلب به طبیعت مربوط می‌شود. وقتی به سال 2049 می‌اندیشم، به برخورد موج‌ها، بارش برف، و البته شرشر باران فکر می‌کنم، یک تصویر نمادین از فیلم اول که تقریبا اینجا در نیمه دومش تضعیف و تخریب شده است. و دیاکینز و ویلنوئه اغلب در این دنیای بصری چشمگیر با ثبت تصاویری موضوعی بازیگوشی می‌کنند. من به یک کِی (K) کوچک درمقابل مجسمه‌های غول پیکر در نقطه زمانی که جایگاهش در این دنیا برایش سوال شده، فکر می‌کنم. یا لحظه‌ای که با هلوگرامی به بزرگی یک ساختمان ده طبقه که از بیلبورد خارج می‌شود تا یادآور آنچه که از دست داده است باشد. در حالی که هرگز چشم انداز زیبایی خالص آن را از دست نداده است. این فیلم نه تنها یکی از شگفت آورترین فیلم‌های ساخته شده سال، بلکه سال‌های اخیر است. نمی‌توانم برای تماشای مجدد آن منتظر بمانم، تا فقط در تصاویر آن بدون توجه به روند داستان غوطه ور شوم. و طراحی صدا بسیارقابل توجه است که تقریبا تحت ثاثیر می گذارد. این فیلمی است که شما دستخوش عوامل دیگر آن را تماشا نمی‌کنید، بلکه آن را تجربه می‌کنید.