گفتگو با کارگردان فیلم A Scanner Darkly، درباره‌ی فرآیند تولید این اثر

یکی از عناصر کلیدی داستان، استفاده از لباس استتار متغیر است که فرد در محل کارش در اداره‌ی پلیس به تن می‌کند تا هویت خود را پنهان نگه دارد. این لباس که مانند یک موزاییک متحرک از چهره‌های مختلف طراحی شده، هر چهار فریم تغییر می‌کند. در کتاب، این لباس به‌عنوان “تاری مبهم” توصیف شده بود. در نهایت، در طول فیلم، تصویر بیش از ۱۰۰۰ نفر در لباس استتار متغیر ظاهر می‌شود، از جمله خود فیلیپ کی. دیک.

در جریان فیلم‌برداری، بازیگران لباس‌های خاکستری ساده‌ای به تن داشتند و تیمی از تصویرگران وظیفه‌ی طراحی تصاویر متحرک لباس را بر عهده گرفتند.  

تامی پالوتا، تهیه‌کننده‌ی فیلم، توضیح می‌دهد:
«ما به تصویرگران اجازه دادیم هر طور که می‌خواهند طراحی کنند، اما گاهی لازم بود کنترلشان کنیم تا چهره‌های بیش‌ازحد آشنا وارد فیلم نشوند، چون فکر می‌کردیم این موضوع ممکن است مخاطب را از داستان دور کند.»

با این حال، نتیجه‌ی نهایی بسیار تأثیرگذار بود و لباس استتار متغیر خود به یک شخصیت در فیلم تبدیل شد.

پالوتا توضیح می‌دهد که تولید این فیلم چالشی بزرگ بود، زیرا در واقع آن‌ها مجبور بودند دو فیلم مجزا بسازند: یکی به‌صورت فیلم‌برداری شده و دیگری به‌صورت روتوسکوپی‌شده. بااین‌حال، او معتقد است که عنصر انیمیشن برای این فیلم ضروری بود و احتمالاً بدون آن، پروژه اصلاً ساخته نمی‌شد.

او اضافه می‌کند:
«از یک جنبه، کار آسان‌تر هم بود، چون اگر مثلاً در فیلم‌برداری بوم صدا وارد کادر می‌شد، می‌توانستیم بعداً آن را حذف کنیم. همچنین هزینه‌ی کمتری برای طراحی صحنه صرف کردیم، چون می‌دانستیم می‌توانیم در مرحله‌ی انیمیشن، ظاهر فیلم را بهبود ببخشیم.»

بازیگران نیز مدام به این فکر بودند که اجرای آن‌ها بعداً با انیمیشن پوشانده خواهد شد. کیانو ریوز توضیح می‌دهد:
«چون نمی‌توانستم از چهره‌ام برای انتقال اطلاعات استفاده کنم، مجبور بودم حرکاتم را بزرگ‌تر و اغراق‌شده‌تر انجام دهم، مخصوصاً زمانی که لباس استتار متغیر را پوشیده بودم.»

روری کوچرین نیز می‌گوید که تلاش کرده بود حالات چهره‌ی خود را بیشتر به کار بگیرد و آزادی عملی داشت که در یک فیلم زنده شاید امکان‌پذیر نبود.

تصویرگران گاهی در محل فیلم‌برداری حاضر می‌شدند و درخواست می‌کردند برخی جزئیات در اجرا رعایت شود تا در مرحله‌ی ترکیب‌بندی تصاویر، کارشان راحت‌تر باشد.

طراحی این انیمیشن مستقیماً روی کامپیوتر انجام شد. تصویرگران می‌توانستند فریم‌به‌فریم کار کنند، درحالی‌که کامپیوتر تمامی ضربات قلم را به خاطر می‌سپرد. ابتدا خطوط بیرونی ترسیم می‌شدند، سپس رنگ‌آمیزی صورت می‌گرفت. همچنین می‌توانستند لایه‌های ثابت پس‌زمینه ایجاد کنند که حرکت نکنند و در صورت نیاز، لایه‌های مختلف را جدا کرده و ویرایش کنند.

پالوتا توضیح می‌دهد:
«ما بیشتر با تصویرگران کار کردیم تا با انیماتورهای حرفه‌ای، چون می‌خواستیم فیلم یک سبک بصری منحصر‌به‌فرد داشته باشد.»