تماشاگر در صحنه‌های زندگی اریک داستان را پیگیری می‌کند ولی همانطور که در قبل توضیح دادیم تغییر وضعیت در صحنه‌هایی است که کانتونا وارد صحنه می‌شود.  شاید این تصور به وجود بیاید که حضور کانتونا نه فاصله گذارانه که یک اختلال ساده در فرایند دوخت است: تماشاگر درگیر پیشرفت داستان می‌شود و حضور گاه و بیگاه کانتونا این پیوستگی را به هم می‌ریزد و توجهی که تماشاگر در زمان حضور کانتونا به او دارد او را از داستان جدا کرده و بعد از آن دوباره به داستان بر می‌گردد. ولی این نگاه کمی ساده انگارانه به نظر می‌رسد. حضور کانتونا فراتر از یک اختلال ساده بوده و بیننده را علاوه بر جدا کردن از بدنه روایت به سوی مفاهیمی هدایت می‌کند که لایه‌هایی از واقعیت جامعه را به نمایش می‌گذارد. کانتونا نمادی از یک اسطوره مدرن است که در بستر فرهنگی جامعه مدرن شکل گرفته است. خود او به صورت مستقیم روش تهیه اسطوره(!) را شرح می‌دهد. طرف مقابل او اریک نماد بزرگترین معضل دنیای مدرن یعنی تنهایی و درماندگی انسان مدرن است. بیننده با دیدن این دو قطب مخالف و فاصله‌ای که با تمهیدات کارگردان از روایت گرفته به فرایند ایدئولوژیک تولید این دو قطب آگاهی می‌یابد و در پی راه‌حلی برای رفع معضل می‌گردد. زندگی سابق و جدید اریک لحظه به لحظه تماشاگر را درگیر بازشناسی فرایندهای ذکر شده می‌نماید. در پایان تماشاگر علاوه بر احساس خوش عاقبت بخیر شدن اریک، به این نتیجه می‌رسد که رمز پیروزی و موفقیت طبقه کارگر و به عبارتی پرولتاریا در اتحاد است. صحنه‌ای که با هم‌قطارانش به خانه گنگستر بورژوا حمله می‌کنند را به یاد آورید. به نظر این هدفی است که کارگردان با عقاید چپ خود در پی آنست.