درباره پیشینه سیزده‌بدر، احتمالات مختلفی مطرح شده و دیدگاه‌های گوناگونی وجود دارد. یکی از این نظریه‌ها، ارتباط این روز با صعود ایزد رَپیهوین است. رپیهوین، ایزد نگهبان نیمروز و گرمای نیمروزی است. خود واژه رپیهوین به‌معنای نیمروز است و در اسطوره‌های ایرانی، زمانی سپند (مقدس) محسوب می‌شود.

بر اساس باورهای اسطوره‌ای، رپیهوین هنگامی که دیو زمستان به جهان هجوم می‌آورد، به زیر زمین پناه می‌برد و آب‌های زیرزمینی را گرم نگه می‌دارد تا درختان و گیاهان از بین نروند. او نماد گرمای نگهبان زمین و زندگی گیاهی است. با آغاز زمستان، به دنیای زیرزمینی می‌رود تا چشمه‌های زیرزمینی را حمایت کند و از ریشه گیاهان در برابر سرما و خشکی محافظت نماید. اما با آغاز بهار و فصل گرما، دوباره به روی زمین بازمی‌گردد و موجب رویش گیاهان و باروری طبیعت می‌شود. به همین دلیل، در تابستان چشمه‌ها آب خنک دارند، چراکه رپیهوین دیگر در زیر زمین نیست تا آب‌ها را گرم نگه دارد. (مدرسی،۱۴۰۱:۴۸۰)

سنت سبزه کاشتن و سپس در طبیعت افکندن که در روز سیزدهم فروردین انجام می‌شود، در ارتباط با همین فرهنگ دانسته شده است؛ یعنی فرهنگ ستایش گرمای تابستان، زایش و رویش، که به ایزد رپیهوین مرتبط است. (قائمی،۱۳۹۲:۷۷)