رستاخیز

مرحله‌ی «تجدید حیات» در بسیاری از اسطوره‌ها، آیین‌ها، و سنت‌های روایی با مفهوم مرگ آیینی و تولد دوباره پیوند دارد. این مرحله نه فقط نشانه‌ی بقا، بلکه نماد دگرگونی بنیادین است؛ قهرمان دیگر همان انسان آغاز راه نیست، بلکه حالا فردی است که پس از عبور از تاریک‌ترین بخش‌های سفر، به تکامل درونی رسیده است.

از منظر نمادین، «تجدید حیات» می‌تواند با عنصر آتش یا آب تداعی شود؛ عناصری که در آیین‌های پاک‌سازی و باززایی کاربرد دارند. این مرحله گاه با تصاویری از غسل، باران، سوختن و دوباره برخاستن همراه است. در عرفان نیز، «مرگ پیش از مرگ» یا «فناء فی‌الله» بازتابی از همین ایده است: کسی که پیش از مرگ جسمانی، از خود پیشین عبور می‌کند و به مرحله‌ای نو می‌رسد.

در سطح روان‌شناختی، مطابق نظریات یونگ، این لحظه نماد هم‌پذیری سایه یا «بازآفرینی خود» است. قهرمان باید بخش‌های ناخودآگاه، سرکوب‌شده، یا انکارشده‌ی خود را بپذیرد تا بتواند واقعاً نو شود. در نتیجه، «تجدید حیات» نقطه‌ای است که در آن فرد به یکپارچگی روانی و درونی نزدیک می‌شود.

از زاویه‌ی فلسفی یا هستی‌شناختی، این مرحله بازتابگر لحظه‌ای است که انسان با مرزهای بودن مواجه می‌شود؛ جایی که انتخابِ آگاهانه برای ادامه‌ی راه، مستلزم پذیرش ناپایداری، فنا، و رنج است. این آگاهی، خود، آغازگر تولدی نو در ساحت تجربه‌ی انسانی است.