سقوط

برای من، سقوط همیشه یه جور احساس دوگانه داشته. از یه طرف، درد داره—یه گسست، انگار یه چیزی در درون پاره می‌شه. ولی از طرف دیگه، انگار یه در باز می‌کنه؛ به چیزی که قبلاً نمی‌دیدی یا نمی‌خواستی ببینی.

توی زندگی‌م بارها با ارتفاع سروکار داشتم. کارهایی بوده که باید از بالا، با فاصله از زمین انجامشون می‌دادم. همون‌جاها، هم دلهره بوده، هم تمرکز. هنوزم بعضی وقت‌ها، وقتی بالا هستم، اون ترس خاموش تو دلم میاد؛ احساسی که انگار یه چیزی ممکنه ناگهانی تو رو بکشه پایین.

شاید واسه همین، وقتی تو فیلم‌ها کسی سقوط می‌کنه، اولین احساسی که دارم ترس نیست. بیشتر یه جور احترامه. انگار دارم به پرتگاهی نگاه می‌کنم که تهش معلوم نیست، ولی فقط نگاه کردن بهش، یه چیزی رو در آدم عوض می‌کنه. شاید چون تهِ دل‌م می‌دونم سقوط فقط افتادن نیست؛ یه جور گذر هم هست، از چیزی که هستی به چیزی که شاید باید بشی.