دعوت به ماجرا

پس از آن‌که دنیای عادی به‌عنوان نقطه‌ی آغاز معرفی شد، مرحله‌ی «دعوت به ماجرا» به‌منزله‌ی نخستین جرقه‌ی تغییر پدیدار می‌شود. در این مرحله، قهرمان با چالشی تازه، رویدادی پیش‌بینی‌نشده، یا ندایی استعاری مواجه می‌شود که از او می‌خواهد قلمروی آشنا را ترک کرده و وارد دنیایی ناآشنا شود.

این دعوت می‌تواند آشکار یا پنهان باشد، ناگهانی یا تدریجی. گاه به شکل فردی ظاهر می‌شود که پیام یا وظیفه‌ای را به‌دوش می‌کشد (مثل پیام‌رسان، پیر خردمند، یا نیروی جادویی)، و گاه به‌شکل بحرانی که مستقیماً زندگی قهرمان را تهدید می‌کند. آن‌چه مهم است، احساس برهم خوردن تعادل و کشیده‌شدن قهرمان به سمت ناشناخته‌هاست — خواه از روی میل، ترس، وظیفه، یا اجبار.

«دعوت به ماجرا» در حکم آغاز تحول است: لحظه‌ای که قهرمان باید میان ماندن در امنیت و حرکت به‌سوی خطر تصمیم بگیرد، و همین تصمیم (یا حتی تردید نسبت به آن) آغازگر حرکت روایی داستان خواهد بود.

دعوت به ماجرا معمولاً با برهم‌زدن تعادل دنیای عادی آغاز می‌شود؛ حادثه یا پیامی که زندگی قهرمان را از سکون خارج کرده و او را با انتخابی تازه مواجه می‌سازد. این دعوت، که اغلب از سوی کهن‌الگوی «منادی» ارائه می‌شود، می‌تواند شکل‌های گوناگونی به‌خود بگیرد: نامه‌ای مرموز (همشهری کین)، پیام کمک (جنگ ستارگان)، تهدیدی از سوی یک تبهکار (ماجرای نیمروز)، مرگ کسی (آرواره‌ها)، یا حتی حادثه‌ای طبیعی (تنها در خانه). گاهی قهرمان برای پذیرش سفر، نیازمند دریافت چند دعوت پیاپی‌ست؛ یا ممکن است میان دعوت‌هایی متضاد، دست به انتخاب بزند — انتخابی که سرنوشت مسیر او را رقم می‌زند.